YES we did it!

Vorige week zaterdag zijn we vanuit Amed met de boot vertrokken naar Lombok. Hier kwamen we rond 11 uur 's ochtends aan en we hadden nog amper een voet aan land gezet of van alle kanten werden we al weer belaagd door mannetjes die onze backpacks wilden dragen of ons transport aanboden. 'No thank you'. We besloten eerst even rustig ergens wat te gaan eten en dan te bedenken hoe ons plan er op Lombok nou precies uit zal zien. We moesten de keuze maken of we eerst het zware gedeelte wilden doen of eerst lekker rustig aan het strand liggen.
Aan het strand liggen klonk heel goed! Maaaaar we besloten toch om eerst te starten met het letterlijke hoogtepunt van onze reis: het beklimmen van de Rinjani vulkaan!!

De trip, een klim van 3 dagen en 2 nachten, werd geboekt en we werden met een auto naar Senaru gebracht, het dorpje waar de tocht zou beginnen. De rit naar Senaru toe was al een avontuur op zich. De chauffeur wilde, denken we, graag op tijd thuis zijn voor het warme eten, want deze man reed als een bezetene. We zouden er niet raar van staan te kijken als deze man al minstens 30 katten of honden aan heeft gereden. Het scheelt dat deze man niet hindoeïstisch is, want katten zijn in dat geloof heilig.. Ongeveer anderhalf uur en vele bijna dood ervaringen later arriveerden we bij ons hotel in Senaru, waar we het weekend zouden doorbrengen. Aan het begin van de avond trokken de wolken weg en zagen we voor het eerst de hele hoge top van de Rinjani. Toen drong het wel even goed tot ons door wat we van plan waren!
Later die avond zagen we een jong stel terugkomen van de Rinjani, de jongen had last gekregen van hoogteziekte en daarom waren ze al na 1 dag terug gekomen. Ze zagen er echter wel uit alsof ze vijf dagen door de jungle gedwaald hadden. Niet erg geruststellend..

Zondag ontmoetten we een deel van de rest van de groep waarmee we de tocht zouden doen. 3 jongens en een meisje uit Engeland en een jongen uit Duitsland. De rest van de dag hebben we ons samen met hun mentaal voorbereid op de tocht. Het klikte goed en al gauw was besloten dat we een teamnaam nodig hadden. Dit werd: Team YOGO (You Only Go Once). Na met zijn allen wat gegeten te hebben en de nodige snacks en mutsen ingeslagen te hebben, besloten we op tijd naar bed te gaan om ons extra goed voor te bereiden op onze zware tocht.
Maandagochtend zaten we om 7 uur met z'n allen fris en fruitig aan het ontbijt, dat bestond uit een bananen pancake (dit zijn we inmiddels gewend, het is het standaard toeristen ontbijt hier in Indonesië). Daar hebben we ook de rest van de groep ontmoet. In totaal met 10 jongeren, allemaal uit europa.
En daar gingen we! Allemaal een beetje nerveus, maar ontzettend veel zin in de dagen die zouden komen.

De eerste dag bestond alleen maar uit klimmen. Eerst een heel groot stuk door de jungle heen. Tijdens dit stuk werden we vergezeld door nieuwsgierige apen die hoopten dat we eten bij ons hadden. Toen we de jungle doorgestoken hadden, kwamen we op de savanne en moesten we nog een laatste stuk klimmen om ons kamp van de eerste nacht te bereiken. Het was een zware dag maar wel al ontzettend mooi! Aan het einde van de middag bereikten we het kamp op 2,6 km hoogte. Dit kamp was aan de rand van een enorme krater. In die krater lag een groot meer met daar midden in een kleine vulkaan. Een prachtig uitzicht!!! Nadat de zon onder was gegaan, koelde het ontzettend snel af. We lagen om 20:00 al in onze tent. We konden ons allebei niet herinneren wanneer de laatste keer was dat we zo vroeg in bed lagen? Daar lagen we dan, op 2,6 km hoogte in een tent op een berg. Hempje, t-shirt, lang shirt, vest en dikke jas aan, sjaal en muts op en diep in onze slaapzak gekropen hoopte we dat we dan een beetje op tijd in slaap vielen. Maar wat nachtrust was ons zeker niet gegund. We lagen nog maar net in onze slaapzak of er stak een enorme windstorm op. Het heeft de hele nacht zo ontzettend hard gewaaid, dat niemand een oog dicht had gedaan. Iedereen was als de dood dat we weg zouden waaien.
Niet onterecht, want toen de ochtend aanbrak waren inderdaad 2 tenten van ons weg gewaaid. Ook was het volgens onze gids onmogelijk om ontbijt te maken omdat het te hard waaide. Dan maar zonder ontbijt de zonsopgang bekijken en moesten we de eerste 2,5 uur lopen op een paar biskuitjes. Maar dit mocht de pret niet drukken en zijn we vol goede moet aan onze tweede dag begonnen! Dit was de 'easy day', wat bestond uit ongeveer 5 uur lopen naar het volgende kamp. Tijdens deze wandeling kwamen we langs een aantal warm water bronnen, waar we heerlijk 1.5 uur konden badderen. En fungeerde dit als onze douche / bad. Toen de 1.5 uur voorbij waren, was het laatste stuk een erg zware klim. Ook deze keer stond het kamp op 2.6 km hoogte, 1100 meter onder de top van de van de Rinjani. Hier waaide het gelukkig amper en konden we dan toch nog eindelijk genieten van onze bananen pannenkoek! Na een vroeg diner doken we allemaal al vroeg in bed.

We hadden met de gids afgesproken dat hij ons om half 2 's nachts zou wekken om het laatste, zwaarste stuk naar de top te beklimmen om daar de zonsopgang te bekijken. Maar onze gids lag iets te lekker in z'n bed en rond half 3 werden we uit onszelf wakker. Wel 1.5 uur later dan gepland begonnen we aan het zwaarste gedeelte van de tocht. Deze tocht bestond voornamelijk uit zand en kiezels, waardoor het telkens 2 stappen omhoog en 1 naar beneden was. Daarnaast was het ook ontzettend koud en waaide het hard. Iedereen had het moeilijk. Helaas lieten onze lichamen ons een beetje in de steek. Iris had erg veel last van haar enkel en Anne kreeg gedurende de klim naar de top last van hoogteziekte. Maar dit uitte zich vooral toen het doel bereikt was en ze weer naar beneden ging, waarschijnlijk was het tot die tijd mentaal onderdrukt. Helaas was het volledig bewolkt bovenaan de top en was de zonsopgang daar niet te zien! Toen Anne weer afdaalde en Iris tegenkwam, besloten we samen weer terug te gaan naar het kamp. Iris had erg veel last van haar enkel en het waren nog 30 zware minuten naar de top waar je toch niks kon zien. Toen de groep weer bij elkaar was, begonnen we aan de afdaling. Hoe meer we afdaalden, hoe beter Anne zich weer voelde. Gelukkig werd het na een uur ook vlakker, waardoor Iris ook weer relaxter kon lopen. De afdaling bestond voornamelijk uit de uren aftellen totdat we beneden waren. We hadden 3 dagen niet gedoucht en dat kon je aan iedereen zien. We verlangden daarom ook erg naar een goede douche.
Rond 2 uur 's middags kwamen we aan in het dorpje Sembalun. We did it!!! Wat waren we allemaal ontzettend trots, maar ook ontzettend moe en blij dat het er op zat. Eenmaal terug in Senaru namen we van iedereen afscheid en werd iedereen naar zijn volgende bestemming gebracht.

Voor ons wat dit Kuta, een dorpje ten zuiden van Lombok met veel mooie stranden waar we heerlijk konden gaan bijkomen. 1 Duitse jongen uit onze groep, Martin, bleek ook naar Kuta te gaan en besloten om in Kuta samen op zoek te gaan naar een hostel. Wij hadden voordat we de Rinjani gingen beklimmen al uit voorzorg een hostel gereserveerd mét warm water douche. Eenmaal daar aangekomen bleek daar niks van waar te zijn en moesten we als nog op zoek naar iets anders. Een warm water douche bleek echter overal onmogelijk te zijn, dus werd het een goedkope homestay met een koude douche. Helaas viel de douche tijdens het douchen uit elkaar en bleef er weinig van over. Maar goed, we hebben ons allebei weer kunnen opfrissen! Heerlijk. Na snel wat gegeten te hebben, doken we lekker ons bed in. Eindelijk weer in een bed met een matras die dikker dan 1 mm was en weer een kussen om op te slapen!

De verloren uren hebben we weer dubbel en dwars ingehaald en na een goed ontbijt hebben we een scooter gehuurd en zijn we de stranden rondom Kuta gaan verkennen! De rit naar de stranden toe was elke keer erg mooi. Onderweg zagen we erg mooie natuur en hele kleine dorpjes, met huisjes van bamboe. Eenmaal bij de bestemming aangekomen bleken dit prachtig witte stranden met een fel blauwe zee te zijn. Hier waren we ook wel aan toe!
Vrijdag besloten we om het nachtleven van Kuta te verkennen. Na eventjes zoeken vonden we een surfers bar waar een reggea bandje speelde. De zanger zag er uit alsof hij wat magic mushrooms had gebruikt, maar het was echt een super leuke avond! Dankzij het enthousiasme van Iris en een zanger die alles fantastisch vond, stond Anne binnen 5 minuten ook op het podium en zong samen met hem I will survive van Gloria Gaynor. De band was zo enthousiast dat meteen een nummer van Alicia Keys in gezet werd en kwam Anne er niet onderuit om dat nummer nog te zingen. De sfeer zat er goed in en het was een hele leuke ervaring. Nadat de band gestopt was, zijn we met z'n allen nog naar de beach bar gegaan. Dit bleek een rijdende bar te zijn op het strand. Dit is omdat de overheid geen echte bar op het strand wil omdat de stranden van de overheid zijn. Dus hebben de locals een rijdende bar gemaakt, zodat ze 's avonds toch nog uit kunnen gaan.

Zondag hebben Anne en Martin een surfles genomen. Samen met instructeur Bobby reden we naar een haventje een stuk verder op. Daar voeren we met een klein bootje de zee op, naar een goed stuk voor de beginnende surfer. Na een korte uitleg werd het dan toch maar gewoon proberen. Verbazingwekkend ging het ontzettend goed en stond Anne al bij de 2e golf. Het was zo gaaf! Een heerlijk gevoel om te surfen op hele lange golven. Helaas kwam daarna de mindere kant van het surfen en moest je het hele stuk terug peddelen met je armen. Bobby was even vergeten te vertellen dat je eerst zo snel mogelijk naar de zijkant van de golf moet peddelen voordat je terug gaat. Hierdoor werd Anne eerst nog een paar keer meegenomen door grote golven en werd de afstand voor het terug peddelen steeds groter. Maar het lukte uiteindelijk wel weer om terug te komen. Na 2 uur te hebben gesurfd zat de tijd er op en voeren we terug naar de haven. Dit was ook helemaal goed zo, want Anne en Martin waren allebei helemaal gebroken. Iris heeft in die tijd een markt bezocht. Na de laatste middag samen op het strand door gebracht te hebben. Werd het tijd voor een nieuwe bestemming: het eiland Gili Trawangan.

Wat een verschil met Kuta. Hier is het namelijk weer ontzettend toeristisch en dus ook weer duurder. De restaurantjes zijn erg duur en besloten we dus een hapje te eten op een avondmarkt. Dit was tevens de eerste en de laatste keer dat we dit deden. Het eten was zo ontzettend pittig dat het ons beiden niet is gelukt om het eten op te krijgen! Nu zitten we in een lounge bar met een lekker cocktail voor onze neus waar we goed van gaan genieten.