Tumoren zo groot als een voetbal en vakantiegevoel
Blijf op de hoogte en volg Iris en Anne
23 September 2014 | Indonesië, Kuta
De laatste week bij hoofd en hals chirurgie was erg leuk en leerzaam. We hebben erg veel verschillende operaties gezien. Van het herstel van een gebroken kaak tot het verwijderen van enorme tumoren.
Na dinsdag met een operatie mee te hebben gekeken, spraken we af met Ayu. Zij moest ook nog lunchen, dus hebben we met z'n drieën geluncht in een Chinees restaurantje. Zij bestelde voor ons het eten, waardoor we zwarte rijst kregen (door de inkt van de inktvis) en mie met cap coy. We hebben heerlijk gegeten, ook al was het voor ons wel aan de pittige kant. We zijn ook niks gewend.. Hier gooien ze minimaal 5 bakjes chili en een berg pepers door hun eten en vinden ze het als nog niet scherp genoeg. Nou wij wel! Ze vertelde dat ze vandaag nachtdienst had op de spoedafdeling. Wij wilden nog graag een nacht meelopen, dus vroeg ze of we vanavond wilden. Na thuis even wat spullen gepakt te hebben om de nacht door te komen kwamen we aan bij de spoed. Ze vertelde ons dat er al 2 operaties gepland stonden. 1 hartoperatie en 1 onderbeen amputatie. De operaties werden door residents van de thoraxafdeling uitgevoerd, zonder supervisie van een chirurg, omdat die natuurlijk lekker thuis zat bij zijn familie.
Bij de eerste operatie mocht Anne assisteren. Deze patient had vocht in het pericard, het vlies rondom je hart, dat je hart beschermt tegen dingen van buitenaf. Dit vocht kwam hier doordat hij een tumor had ergens anders in zijn lichaam en zorgde ervoor dat zijn hart het bloed niet goed rond kon pompen doorhet lichaam. Tijdens de operatie maakte ze een kleine opening in de borstkas om het vocht te verwijderen, dit was nog best lastig! De patient was niet onder gehele narcose, maar verdoofd met ketamine, een soort morfine, wat er voor zorgt dat de patient wel wakker ‘lijkt’, hij beweegt zijn hoofd en kreunt wat, maar voelt de pijn niet en is niet aanspreekbaar.
Toen de operatie klaar was, werden we meegenomen naar de afdeling Obstetrie. Hier lag een meisje dat een falende aortaklep had, maar ook al 38 weken zwanger was. De grote vraag was of het meisje en de baby de bevalling allebei konden overleven en hoe dan? Tegen ons was gezegd dat de patient 19 was, maar op haar polsbandje stond dat ze in 1997 geboren was. Toen we de artsen daarop wezen, bleek ze inderdaad 17 te zijn, ze had gelogen over haar leeftijd. We hebben het idee dat ze dit nooit opgemerkt zouden hebben als wij ze er niet op gewezen hadden, tot zover identiteitscheck op naam en geboortedatum bij elke patient.
Na even op de Intensive Care gekeken te hebben, was het tijd voor de tweede operatie, het was inmiddels 12 uur ‘s nachts. Dit was dus de onderbeenamputatie. Hierbij mocht Iris assisteren. Ze mocht zelfs de eerste incisies maken om de huid door te snijden. Toen alle spieren doorgehaald waren, moest het bot natuurlijk doorgezaagd worden. Tot onze grote verbazing hebben ze hier geen elektrische zaag (we hadden het kunnen zien aankomen), maar gebruiken ze een soort zaagdraad, waarmee ze het bot handmatig en met veel geweld doorzagen. Erg bizar om te zien, Anne kon gelukkig een stapje achteruit doen, maar Iris had de twijfelachtige eer om een en ander qua spieren aan de kant te houden en stond er dus met haar neus bovenop! Desondanks was het heel vet om te zien!
De rest van de week hebben we nog veel interessant dingen gezien. Vrijdag sloten we af met een patient met een enorm (goedaardig) gezwel aan zijn kaak. Het was wel zo ongeveer zo groot als een voetbal, dus het was heel interessant om te zien hoe ze dit verwijderden en reconstrueren.
Hierna was onze stage in het dr. Soetomo hospital tot een einde gekomen. We hebben ontzettend veel hele vette dingen gezien en superveel ervaring opgedaan en zullen het zeker nooit vergeten. Toch zijn we stiekem ook wel een beetje blij dat het nu voorbij is en dat het reizen kan beginnen!
Hier begonnen we meteen vrijdagavond mee. We gingen namelijk samen met dr. Foo en een vriendin van hem, Chun, de Bromo vulkaan bezoeken. Na eerst wat gegeten te hebben vertrokken we rond twaalf uur ‘s nachts richting de Bromo. Een reis van ongeveer 180 km, maar omdat ze op oost-Java amper snelwegen hebben en we dus door allerlei dorpjes heen moesten, deden we er 4 uur over! Vlakbij de bromo hebben we een jeep met chauffeur gehuurd die ons naar een uitzichtpunt bracht, vanaf waar we de zonsopgang konden bekijken. En wat was dat ontzettend prachtig! Het is heel moeilijk met woorden te beschrijven, prachtige kleuren van paars tot roze tot oranje tot geel en het uitzicht werd steeds mooier. Nadat de zon was opgekomen reed de jeep ons naar de beroemde zandvlakte bij de Bromo, vanaf waar we de Bromo zelf hebben beklommen. Dit was niet heel zwaar, omdat de vulkaan niet heel hoog is. Hij staat dan ook niet bekend om de zware beklimming, maar om het prachtige uitzicht dat je er hebt.
Na nog een aantal uitzichtspunten te hebben gezien en ontbeten te hebben, reden we naar een ander stadje, waar we zouden raften. Dit bleek midden in de jungle en ontzettend mooi. Het waterpeil was een beetje laag, waardoor we heel vaak vast kwamen te zitten in het begin, maar de omgeving maakte dit dubbel en dwars goed. We zagen hele mooie watervallen en vleermuisgrotten. Vlak voor de finish bezorgde Iris Anne nog even een hartverzakking door uit de boot te vallen, Iris moest hier vooral heel erg om lachen, maar het zag er behoorlijk ernstig uit. Gelukkig ging het allemaal goed!
Na een maaltijd verzorgd door het raftingbureau, begonnen we aan de terugreis naar Surabaya. Hier kwamen we rond half elf zaterdagavond weer aan bij ons huisje. We zijn toe meteen in bed gestapt, uitgeput, doordat we een nacht overgeslagen hadden. (Slapen in de auto is hier geen succes door de slechte, hobbelige wegen). Rond half 2 werd Iris wakker van geluiden en stemmen. Er waren mensen in huis. Anne lag half in coma en vond het allemaal wel prima, maar Iris ging toch op onderzoek uit. Er bleken 6 nederlandse studenten in ons huis te zijn, die de komende zes weken stage gaan lopen in het ziekenhuis. Door een kleine miscommunicatie van de faculteit wisten wij niet dat zij konden komen en zij niet dat wij er zouden zijn. Na een kort voorstelrondje zijn we allemaal gauw gaan slapen. Doordat we nu in totaal met z’n achten waren en er maar zes bedden waren, moesten zij bij elkaar in bed slapen, maar daar konden wij ons niet druk om maken!
Zondag hebben we onze tassen ingepakt en mentaal afscheid genomen van Surabaya. Maandag vlogen we namelijk naar Bali! Hier zijn we nu heerlijk aan het bijkomen op het strand van onze stage! We komen al helemaal in het vakantiegevoel! We gaan nu gauw op zoek naar een restaurantje om wat te eten en dan kennis maken met het nachtleven van Kuta, want dat lijkt er goed uit te zien!
We houden jullie op de hoogte en vinden het ook heel leuk om jullie reacties te lezen! Groetjes!
Na dinsdag met een operatie mee te hebben gekeken, spraken we af met Ayu. Zij moest ook nog lunchen, dus hebben we met z'n drieën geluncht in een Chinees restaurantje. Zij bestelde voor ons het eten, waardoor we zwarte rijst kregen (door de inkt van de inktvis) en mie met cap coy. We hebben heerlijk gegeten, ook al was het voor ons wel aan de pittige kant. We zijn ook niks gewend.. Hier gooien ze minimaal 5 bakjes chili en een berg pepers door hun eten en vinden ze het als nog niet scherp genoeg. Nou wij wel! Ze vertelde dat ze vandaag nachtdienst had op de spoedafdeling. Wij wilden nog graag een nacht meelopen, dus vroeg ze of we vanavond wilden. Na thuis even wat spullen gepakt te hebben om de nacht door te komen kwamen we aan bij de spoed. Ze vertelde ons dat er al 2 operaties gepland stonden. 1 hartoperatie en 1 onderbeen amputatie. De operaties werden door residents van de thoraxafdeling uitgevoerd, zonder supervisie van een chirurg, omdat die natuurlijk lekker thuis zat bij zijn familie.
Bij de eerste operatie mocht Anne assisteren. Deze patient had vocht in het pericard, het vlies rondom je hart, dat je hart beschermt tegen dingen van buitenaf. Dit vocht kwam hier doordat hij een tumor had ergens anders in zijn lichaam en zorgde ervoor dat zijn hart het bloed niet goed rond kon pompen doorhet lichaam. Tijdens de operatie maakte ze een kleine opening in de borstkas om het vocht te verwijderen, dit was nog best lastig! De patient was niet onder gehele narcose, maar verdoofd met ketamine, een soort morfine, wat er voor zorgt dat de patient wel wakker ‘lijkt’, hij beweegt zijn hoofd en kreunt wat, maar voelt de pijn niet en is niet aanspreekbaar.
Toen de operatie klaar was, werden we meegenomen naar de afdeling Obstetrie. Hier lag een meisje dat een falende aortaklep had, maar ook al 38 weken zwanger was. De grote vraag was of het meisje en de baby de bevalling allebei konden overleven en hoe dan? Tegen ons was gezegd dat de patient 19 was, maar op haar polsbandje stond dat ze in 1997 geboren was. Toen we de artsen daarop wezen, bleek ze inderdaad 17 te zijn, ze had gelogen over haar leeftijd. We hebben het idee dat ze dit nooit opgemerkt zouden hebben als wij ze er niet op gewezen hadden, tot zover identiteitscheck op naam en geboortedatum bij elke patient.
Na even op de Intensive Care gekeken te hebben, was het tijd voor de tweede operatie, het was inmiddels 12 uur ‘s nachts. Dit was dus de onderbeenamputatie. Hierbij mocht Iris assisteren. Ze mocht zelfs de eerste incisies maken om de huid door te snijden. Toen alle spieren doorgehaald waren, moest het bot natuurlijk doorgezaagd worden. Tot onze grote verbazing hebben ze hier geen elektrische zaag (we hadden het kunnen zien aankomen), maar gebruiken ze een soort zaagdraad, waarmee ze het bot handmatig en met veel geweld doorzagen. Erg bizar om te zien, Anne kon gelukkig een stapje achteruit doen, maar Iris had de twijfelachtige eer om een en ander qua spieren aan de kant te houden en stond er dus met haar neus bovenop! Desondanks was het heel vet om te zien!
De rest van de week hebben we nog veel interessant dingen gezien. Vrijdag sloten we af met een patient met een enorm (goedaardig) gezwel aan zijn kaak. Het was wel zo ongeveer zo groot als een voetbal, dus het was heel interessant om te zien hoe ze dit verwijderden en reconstrueren.
Hierna was onze stage in het dr. Soetomo hospital tot een einde gekomen. We hebben ontzettend veel hele vette dingen gezien en superveel ervaring opgedaan en zullen het zeker nooit vergeten. Toch zijn we stiekem ook wel een beetje blij dat het nu voorbij is en dat het reizen kan beginnen!
Hier begonnen we meteen vrijdagavond mee. We gingen namelijk samen met dr. Foo en een vriendin van hem, Chun, de Bromo vulkaan bezoeken. Na eerst wat gegeten te hebben vertrokken we rond twaalf uur ‘s nachts richting de Bromo. Een reis van ongeveer 180 km, maar omdat ze op oost-Java amper snelwegen hebben en we dus door allerlei dorpjes heen moesten, deden we er 4 uur over! Vlakbij de bromo hebben we een jeep met chauffeur gehuurd die ons naar een uitzichtpunt bracht, vanaf waar we de zonsopgang konden bekijken. En wat was dat ontzettend prachtig! Het is heel moeilijk met woorden te beschrijven, prachtige kleuren van paars tot roze tot oranje tot geel en het uitzicht werd steeds mooier. Nadat de zon was opgekomen reed de jeep ons naar de beroemde zandvlakte bij de Bromo, vanaf waar we de Bromo zelf hebben beklommen. Dit was niet heel zwaar, omdat de vulkaan niet heel hoog is. Hij staat dan ook niet bekend om de zware beklimming, maar om het prachtige uitzicht dat je er hebt.
Na nog een aantal uitzichtspunten te hebben gezien en ontbeten te hebben, reden we naar een ander stadje, waar we zouden raften. Dit bleek midden in de jungle en ontzettend mooi. Het waterpeil was een beetje laag, waardoor we heel vaak vast kwamen te zitten in het begin, maar de omgeving maakte dit dubbel en dwars goed. We zagen hele mooie watervallen en vleermuisgrotten. Vlak voor de finish bezorgde Iris Anne nog even een hartverzakking door uit de boot te vallen, Iris moest hier vooral heel erg om lachen, maar het zag er behoorlijk ernstig uit. Gelukkig ging het allemaal goed!
Na een maaltijd verzorgd door het raftingbureau, begonnen we aan de terugreis naar Surabaya. Hier kwamen we rond half elf zaterdagavond weer aan bij ons huisje. We zijn toe meteen in bed gestapt, uitgeput, doordat we een nacht overgeslagen hadden. (Slapen in de auto is hier geen succes door de slechte, hobbelige wegen). Rond half 2 werd Iris wakker van geluiden en stemmen. Er waren mensen in huis. Anne lag half in coma en vond het allemaal wel prima, maar Iris ging toch op onderzoek uit. Er bleken 6 nederlandse studenten in ons huis te zijn, die de komende zes weken stage gaan lopen in het ziekenhuis. Door een kleine miscommunicatie van de faculteit wisten wij niet dat zij konden komen en zij niet dat wij er zouden zijn. Na een kort voorstelrondje zijn we allemaal gauw gaan slapen. Doordat we nu in totaal met z’n achten waren en er maar zes bedden waren, moesten zij bij elkaar in bed slapen, maar daar konden wij ons niet druk om maken!
Zondag hebben we onze tassen ingepakt en mentaal afscheid genomen van Surabaya. Maandag vlogen we namelijk naar Bali! Hier zijn we nu heerlijk aan het bijkomen op het strand van onze stage! We komen al helemaal in het vakantiegevoel! We gaan nu gauw op zoek naar een restaurantje om wat te eten en dan kennis maken met het nachtleven van Kuta, want dat lijkt er goed uit te zien!
We houden jullie op de hoogte en vinden het ook heel leuk om jullie reacties te lezen! Groetjes!
-
23 September 2014 - 15:02
Ingrid:
Hi dames,
Wat een avontuur, heerlijk om te lezen.
Het gebeuren op Soerabaja vergeten jullie nooit meer.
In de toekomst, als jullie zelf met patienten bezig zijn, zullen jullie hier nog vaak aan te terugdenken.
Maar nu is de vakantieperiode aangebroken. De eerste foto's zien er prachtig uit, dat moet dus lukken.
Succes met de kippen en kakkerlakken:) en wat voor ongedierte jullie nog tegenkomen op deze trip!!
En......blijf vooral jullie reisverhalen schrijven...ik geniet ervan.
Dikke kus,
Ingrid -
23 September 2014 - 18:34
De Buren:
hoi meiden,
wat weer een spannend reisverhaal en wat weer een belevenissen daar. dat hebben jullie toch maar mooi meegemaakt. het was weer leuk om te lezen.
geniet van jullie welverdiende vakantie, lekker bijkomen maar!
groetjes, Heleen en fam.
-
23 September 2014 - 21:08
Manon W :
Haha ik sta er echt versteld van wat jullie allemaal mee maken daar! OMG! Haha!
Geniet van jullie verdiende vakantie! -
23 September 2014 - 22:20
Delia:
Hallo meiden,
Wat weer genoten van jullie verslagen, maar af en toe gingen bij mij wel de griebels over de grabbels, wat jullie zien en doen in de operatiekamer. Petje af voor jullie!
En nu lekker genieten van jullie vakantie op Bali, dan kunnen alle indrukken die jullie opgedaan hebben ook weer wat bezinken.
Iris alvast een hele fijne verjaardag, dat is weer eens wat anders, verjaardag vieren op Bali : )
Groetjes van Gert, Delia en Annemiek -
23 September 2014 - 22:39
Niesje:
Ha dames, Wat weer een belevenissen, mooi hoor! En nu vakantie: zon, zee, strand..... wat wil je nog meer, geniet er van, jullie hebben het verdiend! Veel liefs! -
24 September 2014 - 22:16
Ellen:
Wat een mooi verhaal weer!!! Leuk om te lezen!!
Nu genieten op Bali!!! -
25 September 2014 - 12:55
Willeke:
Wat een verhalen zeg. Jullie hebben al veel gezien en geleerd. Ben blij dat het in Nederland medisch gezien wat anders gaat.
Iris van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
Nog heel veel plezier daar. Geniet ervan.
Groeten Willeke -
01 Oktober 2014 - 11:49
Kim:
Haa,
Ik ben wat laat met het achterhalen van de link bij Kiki maar ik heb de schade ingehaald en net even alles gelezen. Wat een feest! Het is Grey's Anatomy real life!! Mooi herinneringen en anekdotes voor later. Nu dus heerlijk relaxen op Bali.. Verder niet jaloers ofzo hoor. Haha! Geniet ervan!
Groetjes, Kim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
