All good things come to an end

Hallo allemaal!

Het is allemaal nog een beetje onwerkelijk maar ons laatste weekendje in het prachtige Indonesië is dan toch echt aangebroken! Vanmiddag nemen we de trein naar Surabaya, vanuit waar we maandagochtend beginnen aan de terugreis naar Nederland!
Maar dat doen we natuurlijk niet voordat we jullie op de hoogte hebben gebracht van onze laatste belevenissen!

Onze tweede dag op Gili Trawangan begonnen we met een snorkeltour. Om half elf 's ochtends stapten met ongeveer 20 anderen op een boot die ons rondom de Gili eilanden zou varen, terwijl we ondertussen een paar keer zouden stoppen om met onze snorkeluitrusting de onderwaterwereld te bekijken! De eerste stop was bij een scheepswrak. We konden met onze snorkels natuurlijk niet diep genoeg komen om het goed te bekijken, maar het gaf wel een mooi plaatje van bovenaf!
In Amed op Bali hadden we al eerder gesnorkeld en hier waren we een beetje teleurgesteld door het bruine koraal. Dit werd bij de Gili's helemaal goed gemaakt. We zagen koraal in de meest prachtige kleuren, van roze, geel, oranje tot paars en blauw, ontzettend mooi! Ook zagen we de meest vreemde, bijzondere en kleurrijkr tropische vissen. Denk aan zebravissen, regenboogvissen en zo'n beetje alle visjes die je voorbij ziet komen in het welbekende Finding Nemo! Na ongeveer een half uur klommen we weer aan boord en voeren verder naar de volgende stop. De spanning begon nu te stijgen. De volgende stop zouden we als we geluk hadden een zeeschildpad zien. Vooral Anne keek hier, na een gemiste kans vorig jaar in Maleisië, erg naar uit! Al snel bleek dat we heel veel geluk zouden hebben want de gids leidde ons na even rondkijken heel gemakkelijk richting niet 1 maar 2 zeeschildpadden! Wat was dat ontzettend indrukwekkend, om die grote beesten om je heen te zien zwemmen, alsof het ze allemaal niks uitmaakte dat we met 20 man naar ze aan het staren waren (ze zullen het wel gewend zijn)! Uiteindelijk zagen we maar liefst ZES zeeschildpadden, waarvan er een paar lagen te slapen op de bodem van de zee. De tour kon voor voor ons natuurlijk al niet meer stuk, maar er wachtte ons nog een stop. Hier konden we nog een keer va het mooie koraal en de prachtige vissen genieten. Ook hielden we hier een kleine fotoshoot met de wegwerp onderwatercamera van Anne, dit ging niet helemaal van een leien dakje, dus we zijn erg benieuwd hoe die foto's zijn geworden! Na deze stop legden we aan bij Gili Air om vanuit onze loungeset van een lunch te genieten, waarna we weer netjes afgezet werden op Gili T.

Hier vonden we het wel tijd geworden om het beroemde nachtleven van Gili Trawangan te verkennen, maar niet voordat we eerst een hapje gingen eten in het enige enigszins betaalbare restaurant hier, want No Way dat wij meer dan 45.000rp ( 3 euro ) voor ons eten gingen betalen, dat waren we helemaal niet meer gewend! Het bleek al snel een goede keuze, het eten was lekker en het personeel was heel geïnteresseerd en kwam om en om een praatje met ons maken. Na nog een aantal cocktailtjes te hebben gedronken vonden we het toch echt tijd om een echte kroeg op te zoeken. Al snel kwamen we langs een reggaebar Sama Sama, waar een livebandje speelde. Inmiddels zijn we helemaal fan van de reggaebandjes hier, dus we besloten een biertje te drinken. Het bandje was erg leuk, maar helaas werd er niet echt gedanst werd, wat we natuurlijk wel een beetje jammer vonden. Toen er in de pauze van de band ook nog een hele slechte DJ begon te draaien, zijn we maar een kijkje gaan nemen bij wat hét feest van de avond moest zijn. Dit was op het strand, op zich een heel leuk idee, maar de muziek was niet echt ons ding. Verder leek iedereen zo'n beetje een ticket to the moon gekocht te hebben oftewel aan de magic mushrooms te zitten. Toen er ook nog dronken Australiërs tegen ons aan begonnen te praten, pakten we gauw ons biertje en liepen terug naar Sama Sama. Hier bleek niet alleen het bandje weer begonnen te zijn, maar ook het feest te zijn losgebarsten! We begaven ons dus snel naar de dansvloer, die ook nog eens voor ongeveer de helft uit Nederlanders bleek te bestaan. Hier hebben we ons de rest van dr avond goed vermaakt.

Woensdag hebben we lekker genoten van ons laatste stranddagje in Indonesië en nog even weer een kijkje genomen bij Sama Sama, omdat we ons hier een avond eerder ook al goed vermaakt hadden. Hier hebben we nog een leuke avond gehad, maar donderdag vonden we dat we de Gili's nu wel gezien hadden en besloten we vast terug te reizen naar Bali, vanuit waar we zaterdags terug naar Java zouden vliegen. We vonden een leuk hostel in Sanur, een badplaats in het zuiden van Bali, net als Kuta, maar dan meer voor de wat oudere mensen. We hadden al snel door dat we veruit de jongste toeristen waren, maar daardoor was het wel lekker rustig! Een welkome afwisseling na het toeristische Gili Trawangan!

Vrijdag bezochten we met een auto Ulu Wathu, een tempel aan zee in het zuidelijkste puntje van Bali. We hadden gelezen dat de zonsondergang hier heel mooi zou zijn en dat was zeker waar!

Zaterdagochtend vertrokken we al vroeg (5 uur) richting Denpasar, vanaf waar we naar Bandung (Java) vlogen. Hier hadden we afgesproken met Imeen (een vriendin van Anne), zij zou de laatste week met ons meereizen! Toen we haar gevonden hadden, besloten we Bandung meteen te verlaten, omdat we niet erg veel positieve verhalen hadden gehoord over deze enorme stad en we er dus niet onze tijd wilden verdoen. We namen de bus naar Pangandaran, een klein plaatsje iets meer richting Oost-Java. Na maar liefst 8 uur (!) kwam de bus 's avonds aan in Pangandaran. Daar werden we meteen door allerlei mannetjes aangesproken die ons met hun Becak (fietstaxi) overal naar toe wilden brengen. Omdat we absoluut geen idee hadden waar we heen moesten en het ook nog eens begon te regenen (ja het regenseizoen is inmiddels dan toch eindelijk begonnen, had toch ook nog wel een weekje later gekund?), besloten we maar in te stappen en ons naar het hostel dat we hadden uitgezocht te laten brengen. Onderweg vertelden de mannetjes ons dat zij een veeel beter en goedkoper hostel wisten en dat we daar eerst moesten kijken. Dit bleek inderdaad prima te zijn en we kregen zelfs een kamer met 3 bedden, prima dus! Later hoorden we van de eigenaar, bij wie het al lastig afdingen bleek, dat hij de mannetjes van de Becak een deel van zijn omzet moest geven, omdat zij ons gebracht hadden. Nu weten we in ieder geval waarom ze zo enthousiast waren over dit hostel.
Via het hostel boekten we een tour voor zondag. Het oospronkelijk plan was om met een boot door de Green Canyon te varen en hier en daar te zwemmen, lekker relaxed. 'S nachts had het echter behoorlijk geregend, waardoor het volgens onze gids voor het eerst sinds lange tijd weer mogelijk was om de hele tocht te zwemmen/body raften. Hierbij zouden we met zwemvesten en beschermende kleding aan 3km stroomafwaarts zwemmen/drijven, met hier en daar een stroom versnelling. Nadat hij ons ervan overtuigd was dat het echt veilig was, besloten we er voor te gaan. Na een behoorlijke bumpy ride kwamen we bij het startpunt en al snel bleek dat we een goede keuze hadden gemaakt, het was er zo ontzettend mooi en wat een ervaring om daar midden in de prachtige natuur te drijven! Af en toe was het wel even erg spannend door stroomversnellingen en rotsen, en kliffen waar we vanaf moesten springen, maar het was heel leuk! 3 uur later kwamen we aan bij het startpunt, waar een lunch voor ons klaar stond die vooral erg spicy was, gelukkig hadden we thee!

Maandagochtend was het tijd om weer verder te reizen, de volgende bestemming was Yogyakarta! Via het hostel in Pangandaran hadden we treinkaartjes en vervoer naar het treinstation geregeld. Hier bleek dat we kaartjes hadden voor de economy klas, de laagste klas die er is. Tot Iris haar opluchting bleken er sinds een jaar geen kippen meer mee te mogen in de trein en gelukkig was er airco, maar dat was het dan ook wel wat betreft de luxe. De rugleuningen waren kaarsrecht en we zaten zo'n beetje bij elkaar op schoot. 3 uur later waren we dan ook heel blij toen we in Yogyakarta konden uitstappen. Imeen had last gekregen van haar darmen, en voelde zich dus niet al te fit en dus we besloten maar zo snel mogelijk een veel te dure (3 euro) taxi te nemen naar een hostel. Toen we dit gevonden hadden is Imeen gaan slapen en zijn Anne en Iris wat gaan eten. 'S avonds bleek echter al snel dat het buikgriepje besmettelijk was en moest 's nachts ook Anne eraan geloven. Iris is wonder boven wonder de dans ontsprongen en heeft haar verpleegkundige skills een beetje kunnen bijspijkeren.
Dinsdag voelde Imeen zich gelukkig al een stuk beter en zijn Iris en Imeen een stadswandeling gaan doen langs de bezienswaardigheden van Yogyakarta, wat erg leuk was. Toen ze even aan het bijkomen waren op een terrasje, kwam een goochelaar bij ze om zijn magic tricks en zijn engels te oefenen. De ene truc was wat indrukwekkender dan de andere, maar van een aantal dingen zijn we nog steeds behoorlijk in de war. Toen we de man later wat geld wilden geven voor zijn moeite, wilde hij dit absoluut niet hebben. Hij vond het allang leuk dat hij met ons had kunnen oefenen! We merken dat we wel even weer moeten wennen aan de Javaanse vriendelijkheid, waar niet iedereen perse iets van je wil, maar dat lukt natuurlijk prima!
Woensdag voelden we ons gelukkig allemaal weer redelijk fit en gingen we naar de Prambanan tempel. We wilden graag de zonsondergang bekijken, hier aangekomen betrok de lucht echter al snel en begon het het zelfs te regenen. De zonsondergang viel dus letterlijk in het water, maar desondanks was het een erg mooie tempel!
Donderdag deden we opnieuw een poging om de zonsondergang te bekijken, ditmaal bij de Borobudur, de grootste en beroemdste tempel van Indonesië. Hier bleef het gelukkig droog! En ook deze tempel was erg mooi en heel indrukwekkend door zijn grote en het mooie uitzicht. Hier hadden we wat betreft de zonsondergang meer geluk en ondanks wat wolken, hebben we toch nog een mooie gekleurde lucht gezien! Het paadje terug naar de parkeerplaats bleek voor Iris toch een te grote uitdaging en ze verzwikte haar enkel op een gat in de weg.. Gelukkig gebeurde dit pas op het einde van de reis. Hierdoor moest ze echter vrijdag wel bij het hostel blijven met het voetje omhoog.
Anne en Imeen zijn vandaag nog wat van de omgeving van Yogyakarta gaan verkennen. Ze begonnen met een tocht door een grot op een grote zwemband. Dit bleek vooral een enorme Aziatische attractie te zijn, waarbij je in 1 lange trein aziaten door de grot heen dreef. Daarna zijn ze naar een heel mooi strand geweest ten zuiden van Yogyakarta, waar het heel rustig was en ze heerlijk konden genieten van de laatste zon, zonder steeds gestoord te worden door aziaten die met ze op de foto wilden. Doordat het hier niet toeristisch was, waren er ook geen echte restaurantjes, maar alleen wat kleine kraampjes. Hier werd als lunch wat sate besteld. Hiertussen bleek voor Anne een groene peper verstopt te zijn, die ze voor een boontje aan zag en dus lekker op at. Het stoom kwam nog net niet letterlijk uit haar oren! Het heeft minstens een kwartier geduurd voordat ze niet meer huilde en om de minuut haar neus moest snuiten!

Vanmiddag reizen we door naar Surabaya, waar we dan nog 1 dag hebben om onze stagespullen uit het ziekenhuis te halen en mentaal afscheid te nemen van het mooie Indonesië en dan is het maandagochtend toch echt tijd om terug naar Nederland te gaan! De tijd is voor ons gevoel echt voorbij gevlogen, maar het was echt fantastisch en we hebben er enorm veel ervaringen en herinneringen bij voor de rest van ons leven! Stiekem vinden het natuurlijk ook wel leuk om weer naar huis te gaan en we kijken al weken uit naar ons broodje kaas!
We willen iedereen nog een keer bedanken voor het lezen van en vooral het reageren op onze verslagen, het was voor ons allemaal heel leuk om te lezen!

Tot gauw in Nederland!

Ps. Het was jullie misschien al opgevallen dat bij de laatste reisverslagen de foto's ontbreken. Dit kom doordat we steeds te slechte wifi hadden om ze te uploaden. We zullen vandaag echter een poging doen om bij dit reisverslag nog een kleine fotoreportage te uploaden van de laatste weken!