Hello mister!
Blijf op de hoogte en volg Iris en Anne
08 September 2014 | Indonesië, Soerabaja
De gehele eerste week van onze stage hebben we doorgebracht bij de thorax chirurgie. Zij voeren de operaties uit met betrekking tot het hart, de longen en de bloedvaten in die regio. Deze week was ontzettend leuk. We hebben erg veel geleerd en de groep artsen en artsen in opleiding is hier ontzettend leuk.
Woensdagochtend moesten we ons 7 uur meldden omdat dan de overdracht van de nacht zou plaats vinden. Dit betekende dat onze wekker helaas om 5:45 stond. Stipt 7 uur waren wij present in de overdrachtsruimte. We hadden helaas inmiddels wel moeten weten dat ze het hier niet zo nauw nemen met de tijd.. De overdracht begon dan ook pas om 7:30, we hadden nog een half uur langer kunnen slapen.. Helaas was deze overdracht ook geheel in het Indonesisch, waardoor we er ook nog eens niks van begrepen. Toen bleek dat de operatie waar we bij zouden meekijken pas om 10 uur begon en dat we ons tot die tijd maar zelf moesten vermaken. Dit betekende dat we eigenlijk maar liefst DRIE uur langer hadden kunnen slapen. We hebben die tijd door gebracht in de lounge van de thorax chirurgie en toen werd ons gevraagd of we die middag mee wilden naar de bioscoop met de gehele afdeling. Ja leuk! Maar toen bleek het te gaan om een horrorfilm. Anne had het liefst toen meteen afgezegd omdat ze vanaf haar 15e al had gezworen dat ze nooit meer een horrorfilm zou gaan kijken, veel te eng.. Maar helaas, weigeren zou onbeleefd zijn en we zijn braaf met z'n tweeën mee gegaan. Even leek het nog dat we er onderuit zouden komen omdat de operatie waarbij we meekeken flink uitliep. Maar nee hoor! We werden gewoon tijdens de operatie daar weg geroepen om mee te gaan. Omringt door alleen maar mannen die ons graag zouden zien gillen en gewapend met popcorn en frisdrank begon de film. Anne heeft de gehele film zo onopvallend mogelijk niet gekeken, door van alles kwijt te zijn in haar tas of was popcorn aan het zoeken in haar 'enorme' bak. Iris daar en tegen heeft de gehele film dapper gekeken en heeft maar twee keer heel hard gegild. Wat natuurlijk voor veel vermaak zorgden voor de artsen en arts-assistenten. Anne was dan nog wel zo nieuwsgierig om dan telkens aan Iris te vragen wat er dan allemaal gebeurde. We hebben het allebei overleefd en niemand had door dat Anne de film überhaupt niet gezien had. Achteraf bleek dat niemand hield van een horrorfilm, behalve de arts die het uit had gezocht en voor de kaartjes betaalde (€50 voor 25 man). Maar doordat hij betaalde hoorde je niemand er over klagen en ging iedereen gewoon mee.
Na de film zijn we met z'n allen nog een hapje gaan eten. Dit was erg gezellig! Het was erg leuk om te horen waar iedereen vandaan komt etc en elkaar beter te leren kennen.
Vrijdagochtend vond er een overdacht plaats met alle takken van de chirurgie. We werden door de voorzitter netjes vooraan gezet, maar ook deze overdracht was volledig in het Indonesisch. Gelukkig maken ze bij elke operatie hier veel foto's, waardoor we in ieder geval nog iets te kijken hadden. Helaas voelde Iris zich vandaag niet zo lekker, waardoor ze het niet zag zitten om mee te kijken met een operatie en ging Anne alleen. Deze operatie werd uitgevoerd door Dr. Foo, ook wel chief genoemd. We waren gewaarschuwd dat hij de casanova van Indonesië is. We hadden al het idee dat hij Anne wel zag zitten en tijdens de voorbereiding van de operatie was dit bevestigd. Anne werd namelijk gevraagd om zijn assistent te zijn tijdens de operatie. Zij heeft hier op dit moment dankbaar misbruik van gemaakt en kreeg de kans om de wond te mogen hechten, terwijl we dit in Nederland nog niet eens op een stukje kipfilet hebben mogen oefenen. Wel natuurlijk onder supervisie, omdat hij ook wel wist dat wij dit nog nooit hadden gedaan. Tijdens deze week was hij er al achter gekomen dat Anne erg van zingen houdt, dus was zijn volgende plan om ons mee te nemen naar een karaokebar. Dit is hem tot op heden nog niet gelukt, maar hij blijft proberen. Hij krijgt punten voor doorzettingsvermogen. Hij weet inmiddels ook dat Iris goed kan voetballen. Daar waren ze hier allemaal erg verbaasd over. Het is hier namelijk niet normaal voor een vrouw om zulke 'mannelijke' sporten te beoefenen. Maar hij is wel erg nieuwsgierig en heeft nu al vast gezet dat Iris dinsdag mee gaat doen met zijn zaalvoetbal training. Anne heeft beloofd mee te gaan als mentale steun.
Eindelijk hadden we weekend en konden we even uitrusten van het vroege opstaan en de vele indrukken die we hebben opgedaan in onze eerste week. We besloten om op zatermiddag een citytour door Surabaya te gaan doen. Eenmaal hier aangekomen bleek het al vol geboekt te zijn en zijn we zelf maar een stukje gaan lopen door de stad. We worden nu ook weer van alle kanten aangestaard, maar nu als verschil dat we nu ook aangesproken worden met 'hé mister!' Het verschil tussen Miss en Mister kennen ze hier niet. Vol trots dat ze dan een woord Engels hebben gesproken en als we dan ook nog terug lachen is hun dag al helemaal goed. Één groep jongetjes was zelfs zo dapper om te vragen of ze met ons op de foto mochten, waarop vele high fives onderling volgden. Toen we het lopen wel een beetje zat waren, besloten we een taxi te nemen om nog iets cultureels te gaan doen. We wilden eigenlijk graag naar het Arabische gedeelte van de stad, maar hoe we het ook probeerden de taxichauffeur begreep er niks van. We pasten ons plan aan en we besloten dan maar naar de grootse moskee van Surabaya te gaan. Met behulp van de Indonesische taalgids van Iris hebben we dit duidelijk kunnen maken. Hij vroeg ons nog een paar dingen in het Indonesisch waar we niks van begrepen en we maar gewoon knikten. Toen hij de snelweg opreed begonnen we een beetje nerveus te worden hoe ver het nou eigenlijk rijden was, want zo veel geld hadden we nou ook weer niet bij ons. De taalgids werd er na een tijdje weer bij gepakt om te vragen hoe ver het nog wat. Gelukkig was het toen nog maar 1 km en konden we de rit nog prima betalen en hadden we ook nog genoeg geld voor de terugweg. Aangekleed en wel werden we begeleid door de prachtige moskee. Ook kregen we hier nog wat kinderen naast ons neer gezet omdat ze van hun ouders met ons op de foto moesten. Na alles hier te hebben gezien, hebben we de taxi terug gepakt en hebben we het verder rustig aan gedaan. Het is hier namelijk toch best warm!
Zondag hebben we het ook voornamelijk rustig aangedaan. Aan het einde van de middag kregen we een sms'je van Dr. Foo of we mee wilden naar de karaokebar. Dr. Ayu (onze begeleidster van de eerste dagen) is goede vrienden met hem en zou ook mee gaan. Ayu kan erg mooi zingen, dus we waren wel benieuwd! We spraken af in het ziekenhuis en gingen toen met z'n allen naar een karaokebar. Je huurt hier dan blijkbaar een kleine ruimte af met daarin de karaoke apparatuur, waarin je dus alleen met je eigen groep zit. Het was erg leuk! Zij betaalden alles, het is hier de gewoonte dat de ouderen voor de jongeren betalen. Dit voelde voor ons niet heel prettig, vooral omdat de arts-assistenten hier niet betaald krijgen. Daarom we besloten we ze daarna nog op een drankje te trakteren. Om 10:00 was alles dicht, dus uiteindelijk kwamen we bij de mc donalds terecht.. Hier hebben we dan eindelijk ons eerste 'terrasje' van Surabaya gepakt.
Vanaf vandaag lopen we een week mee bij de kinderchirurgie. We waren erg benieuwd naar wat we hier allemaal te zien zouden krijgen. We zien hier namelijk wel hele andere casussen dan in Nederland. We lopen namelijk stage in een regeringsziekenhuis. Wat betekend dat we hier voornamelijk de aller armste mensen zien. De rijkeren gaan namelijk naar een privé ziekenhuis. De mensen wachten hier heel lang voordat ze besluiten naar het ziekenhuis te gaan. Vaak omdat ze geen geld hebben maar ook omdat ze geloven dat hun ziekte een straf van god is. Hierdoor zijn de casussen in dit ziekenhuis erg extreem. Het geloof speelt hier een erg belangrijke rol. Zo is hier bijvoorbeeld orgaandonatie niet maatschappelijk goed gekeurd, omdat ze geloven dat het lichaam van de overledene als geheel begraven moet worden. Ook worden hier de slecht nieuws gesprekken afgedaan met de zin 'God heeft zo besloten'.
Op de identiteitskaart van een Indonesiër staat ook standaard aangegeven welke religie deze persoon heeft. Atheïsme is hier dan ook volstrekt onbekend. Het is onmogelijk om niet in god te geloven. Toen Iris hier vertelde dat zij niet in god geloofd, gingen ze hier wel heel goed mee om. Ze begrepen dat dit in Nederland anders is dan in Indonesië en vonden dat ook niet erg. De verschillen tussen Nederland en Indonesië zijn erg groot, maar wel erg leuk om zo een keer mee te maken.
Vandaag was dus onze eerste dag bij de kinderchirurgie. Na weer een tijd gewacht te hebben bleek ook hier dat ze niks van onze komst afwisten. Na meegelopen te hebben met de grote visite, vond de chirurg het een goed idee om ons naar de polikliniek te sturen i.p.v. ons mee te laten kijken bij een operatie. Om bij de polikliniek te komen moet je eerst langs de receptie van het ziekenhuis. Hier komen alle mensen die geholpen willen worden in het ziekenhuis. We wisten niet wat we zagen. Het was een grote mierenhoop van mensen die allemaal vandaag hier heen waren gekomen met de hoop dat ze vandaag geholpen konden worden. Eenmaal op de polikliniek werden we afgeleverd aan de master chief van de poli. Maar vanaf de eerste seconde was hij al verdwenen en is ook niet meer terug gekomen. Na zelf een tijdje wat rond gelopen te hebben, hadden we geconcludeerd dat ze hier niet snapten wat we kwamen doen. Doordat de chief nergens te bekennen was en de rest ons ook niet konden helpen, hebben we zelf maar besloten om dan maar een dagje vrij te nemen. Morgen weer een nieuwe kans! In ieder geval laten we ons morgen niet zomaar weer ergens heen sturen..
P.s. We vinden het erg leuk om jullie reacties te lezen!
Woensdagochtend moesten we ons 7 uur meldden omdat dan de overdracht van de nacht zou plaats vinden. Dit betekende dat onze wekker helaas om 5:45 stond. Stipt 7 uur waren wij present in de overdrachtsruimte. We hadden helaas inmiddels wel moeten weten dat ze het hier niet zo nauw nemen met de tijd.. De overdracht begon dan ook pas om 7:30, we hadden nog een half uur langer kunnen slapen.. Helaas was deze overdracht ook geheel in het Indonesisch, waardoor we er ook nog eens niks van begrepen. Toen bleek dat de operatie waar we bij zouden meekijken pas om 10 uur begon en dat we ons tot die tijd maar zelf moesten vermaken. Dit betekende dat we eigenlijk maar liefst DRIE uur langer hadden kunnen slapen. We hebben die tijd door gebracht in de lounge van de thorax chirurgie en toen werd ons gevraagd of we die middag mee wilden naar de bioscoop met de gehele afdeling. Ja leuk! Maar toen bleek het te gaan om een horrorfilm. Anne had het liefst toen meteen afgezegd omdat ze vanaf haar 15e al had gezworen dat ze nooit meer een horrorfilm zou gaan kijken, veel te eng.. Maar helaas, weigeren zou onbeleefd zijn en we zijn braaf met z'n tweeën mee gegaan. Even leek het nog dat we er onderuit zouden komen omdat de operatie waarbij we meekeken flink uitliep. Maar nee hoor! We werden gewoon tijdens de operatie daar weg geroepen om mee te gaan. Omringt door alleen maar mannen die ons graag zouden zien gillen en gewapend met popcorn en frisdrank begon de film. Anne heeft de gehele film zo onopvallend mogelijk niet gekeken, door van alles kwijt te zijn in haar tas of was popcorn aan het zoeken in haar 'enorme' bak. Iris daar en tegen heeft de gehele film dapper gekeken en heeft maar twee keer heel hard gegild. Wat natuurlijk voor veel vermaak zorgden voor de artsen en arts-assistenten. Anne was dan nog wel zo nieuwsgierig om dan telkens aan Iris te vragen wat er dan allemaal gebeurde. We hebben het allebei overleefd en niemand had door dat Anne de film überhaupt niet gezien had. Achteraf bleek dat niemand hield van een horrorfilm, behalve de arts die het uit had gezocht en voor de kaartjes betaalde (€50 voor 25 man). Maar doordat hij betaalde hoorde je niemand er over klagen en ging iedereen gewoon mee.
Na de film zijn we met z'n allen nog een hapje gaan eten. Dit was erg gezellig! Het was erg leuk om te horen waar iedereen vandaan komt etc en elkaar beter te leren kennen.
Vrijdagochtend vond er een overdacht plaats met alle takken van de chirurgie. We werden door de voorzitter netjes vooraan gezet, maar ook deze overdracht was volledig in het Indonesisch. Gelukkig maken ze bij elke operatie hier veel foto's, waardoor we in ieder geval nog iets te kijken hadden. Helaas voelde Iris zich vandaag niet zo lekker, waardoor ze het niet zag zitten om mee te kijken met een operatie en ging Anne alleen. Deze operatie werd uitgevoerd door Dr. Foo, ook wel chief genoemd. We waren gewaarschuwd dat hij de casanova van Indonesië is. We hadden al het idee dat hij Anne wel zag zitten en tijdens de voorbereiding van de operatie was dit bevestigd. Anne werd namelijk gevraagd om zijn assistent te zijn tijdens de operatie. Zij heeft hier op dit moment dankbaar misbruik van gemaakt en kreeg de kans om de wond te mogen hechten, terwijl we dit in Nederland nog niet eens op een stukje kipfilet hebben mogen oefenen. Wel natuurlijk onder supervisie, omdat hij ook wel wist dat wij dit nog nooit hadden gedaan. Tijdens deze week was hij er al achter gekomen dat Anne erg van zingen houdt, dus was zijn volgende plan om ons mee te nemen naar een karaokebar. Dit is hem tot op heden nog niet gelukt, maar hij blijft proberen. Hij krijgt punten voor doorzettingsvermogen. Hij weet inmiddels ook dat Iris goed kan voetballen. Daar waren ze hier allemaal erg verbaasd over. Het is hier namelijk niet normaal voor een vrouw om zulke 'mannelijke' sporten te beoefenen. Maar hij is wel erg nieuwsgierig en heeft nu al vast gezet dat Iris dinsdag mee gaat doen met zijn zaalvoetbal training. Anne heeft beloofd mee te gaan als mentale steun.
Eindelijk hadden we weekend en konden we even uitrusten van het vroege opstaan en de vele indrukken die we hebben opgedaan in onze eerste week. We besloten om op zatermiddag een citytour door Surabaya te gaan doen. Eenmaal hier aangekomen bleek het al vol geboekt te zijn en zijn we zelf maar een stukje gaan lopen door de stad. We worden nu ook weer van alle kanten aangestaard, maar nu als verschil dat we nu ook aangesproken worden met 'hé mister!' Het verschil tussen Miss en Mister kennen ze hier niet. Vol trots dat ze dan een woord Engels hebben gesproken en als we dan ook nog terug lachen is hun dag al helemaal goed. Één groep jongetjes was zelfs zo dapper om te vragen of ze met ons op de foto mochten, waarop vele high fives onderling volgden. Toen we het lopen wel een beetje zat waren, besloten we een taxi te nemen om nog iets cultureels te gaan doen. We wilden eigenlijk graag naar het Arabische gedeelte van de stad, maar hoe we het ook probeerden de taxichauffeur begreep er niks van. We pasten ons plan aan en we besloten dan maar naar de grootse moskee van Surabaya te gaan. Met behulp van de Indonesische taalgids van Iris hebben we dit duidelijk kunnen maken. Hij vroeg ons nog een paar dingen in het Indonesisch waar we niks van begrepen en we maar gewoon knikten. Toen hij de snelweg opreed begonnen we een beetje nerveus te worden hoe ver het nou eigenlijk rijden was, want zo veel geld hadden we nou ook weer niet bij ons. De taalgids werd er na een tijdje weer bij gepakt om te vragen hoe ver het nog wat. Gelukkig was het toen nog maar 1 km en konden we de rit nog prima betalen en hadden we ook nog genoeg geld voor de terugweg. Aangekleed en wel werden we begeleid door de prachtige moskee. Ook kregen we hier nog wat kinderen naast ons neer gezet omdat ze van hun ouders met ons op de foto moesten. Na alles hier te hebben gezien, hebben we de taxi terug gepakt en hebben we het verder rustig aan gedaan. Het is hier namelijk toch best warm!
Zondag hebben we het ook voornamelijk rustig aangedaan. Aan het einde van de middag kregen we een sms'je van Dr. Foo of we mee wilden naar de karaokebar. Dr. Ayu (onze begeleidster van de eerste dagen) is goede vrienden met hem en zou ook mee gaan. Ayu kan erg mooi zingen, dus we waren wel benieuwd! We spraken af in het ziekenhuis en gingen toen met z'n allen naar een karaokebar. Je huurt hier dan blijkbaar een kleine ruimte af met daarin de karaoke apparatuur, waarin je dus alleen met je eigen groep zit. Het was erg leuk! Zij betaalden alles, het is hier de gewoonte dat de ouderen voor de jongeren betalen. Dit voelde voor ons niet heel prettig, vooral omdat de arts-assistenten hier niet betaald krijgen. Daarom we besloten we ze daarna nog op een drankje te trakteren. Om 10:00 was alles dicht, dus uiteindelijk kwamen we bij de mc donalds terecht.. Hier hebben we dan eindelijk ons eerste 'terrasje' van Surabaya gepakt.
Vanaf vandaag lopen we een week mee bij de kinderchirurgie. We waren erg benieuwd naar wat we hier allemaal te zien zouden krijgen. We zien hier namelijk wel hele andere casussen dan in Nederland. We lopen namelijk stage in een regeringsziekenhuis. Wat betekend dat we hier voornamelijk de aller armste mensen zien. De rijkeren gaan namelijk naar een privé ziekenhuis. De mensen wachten hier heel lang voordat ze besluiten naar het ziekenhuis te gaan. Vaak omdat ze geen geld hebben maar ook omdat ze geloven dat hun ziekte een straf van god is. Hierdoor zijn de casussen in dit ziekenhuis erg extreem. Het geloof speelt hier een erg belangrijke rol. Zo is hier bijvoorbeeld orgaandonatie niet maatschappelijk goed gekeurd, omdat ze geloven dat het lichaam van de overledene als geheel begraven moet worden. Ook worden hier de slecht nieuws gesprekken afgedaan met de zin 'God heeft zo besloten'.
Op de identiteitskaart van een Indonesiër staat ook standaard aangegeven welke religie deze persoon heeft. Atheïsme is hier dan ook volstrekt onbekend. Het is onmogelijk om niet in god te geloven. Toen Iris hier vertelde dat zij niet in god geloofd, gingen ze hier wel heel goed mee om. Ze begrepen dat dit in Nederland anders is dan in Indonesië en vonden dat ook niet erg. De verschillen tussen Nederland en Indonesië zijn erg groot, maar wel erg leuk om zo een keer mee te maken.
Vandaag was dus onze eerste dag bij de kinderchirurgie. Na weer een tijd gewacht te hebben bleek ook hier dat ze niks van onze komst afwisten. Na meegelopen te hebben met de grote visite, vond de chirurg het een goed idee om ons naar de polikliniek te sturen i.p.v. ons mee te laten kijken bij een operatie. Om bij de polikliniek te komen moet je eerst langs de receptie van het ziekenhuis. Hier komen alle mensen die geholpen willen worden in het ziekenhuis. We wisten niet wat we zagen. Het was een grote mierenhoop van mensen die allemaal vandaag hier heen waren gekomen met de hoop dat ze vandaag geholpen konden worden. Eenmaal op de polikliniek werden we afgeleverd aan de master chief van de poli. Maar vanaf de eerste seconde was hij al verdwenen en is ook niet meer terug gekomen. Na zelf een tijdje wat rond gelopen te hebben, hadden we geconcludeerd dat ze hier niet snapten wat we kwamen doen. Doordat de chief nergens te bekennen was en de rest ons ook niet konden helpen, hebben we zelf maar besloten om dan maar een dagje vrij te nemen. Morgen weer een nieuwe kans! In ieder geval laten we ons morgen niet zomaar weer ergens heen sturen..
P.s. We vinden het erg leuk om jullie reacties te lezen!
-
08 September 2014 - 07:23
Geke:
Wauw, wat een reisverslag! En wat al een ervaringen opgedaan, niet alleen in het ziekenhuis! Zelfs met een hoofd in een popcorn-emmer of als voetbalvrouw! Leuk te lezen! Veel plezier nog en hopen op veel ervaringen voor jullie (met weinig kipfilet! ;-) -
08 September 2014 - 08:34
Margot Van Onna:
Leuke verhalen hoor, Anne en Iris. Wat maken jullie daar veel mee. Veel plezier, en ik hoop dat jullie er nog heel veel gaan leren. Groetjes. -
08 September 2014 - 09:22
Manon W :
Echt heeeeel erg leuk om jullie verhalen te lezen! Wat moet het voor jullie nog steeds een cultuur shock zijn al die verschillen! Deze reis pakken ze jullie nooit meer af! Echt heel erg gaaf! Benieuwd naar jullie volgende reisverslag :)
X -
08 September 2014 - 11:08
Inge T:
Hee katje,
Pas jij even opnieuw dat zaaltje met jouw enkels ;). Bij terugkomst moet je hier gelijk het veld op kunnen! Haha! Leuk om te lezen dat het goed gaat. Al verschillende operaties mogen bekijken dus. Misschien sleep je er met je voetbalkunsten zelf ook nog wle een stukje hechten uit ;). Haha. Gaat daar vrij gemakkelijk begrijp ik. Benieuwd naar je volgende verhalen. Veel plezier en geniet er van.
Xx -
08 September 2014 - 11:48
Laura Wielink:
Hoi meiden, kan er me weing van voorstellen wat jullie meemaken en zien natuurlijk, maar heel leuk om te lezen. Het lijkt me zo,n andere wereld dan het onze, maar dat maakt het natuurlijk zo leuk om mee te maken. Heel veel plezier dan ook nog en tot het volgende verslag.....gr Laura
-
08 September 2014 - 18:13
Jacqueline:
Hallo Iris en Anne, wat een mooie verhalen en wat maken jullie wat mee zeg, het is erg leuk om te lezen, ik lees het voor aan Stan en hij vind het leuk wat jullie daar allemaal doen en meemaken in dat verre lan zegt hij ! We kijken uit naar het volgende verslag ! Groetjes -
08 September 2014 - 18:45
Anneke Oelen:
Hoi Dames,
Wat een verhalen, het gaat heel anders dan in Nederland zo te lezen maar jullie maken heel wat mee en.. aan aandacht geen gebrek dames! ( wie weet houden jullie er nog een knappe chirurg aan over haha) wel jammer dat de communicatie soms wat te wensen over laat. Heel veel plezier en we wachten het volgende verslag weer af (lukt het niet in de gezondheidzorg dan kunnen jullie altijd nog auteurs worden!
groetjes van de Oelegies
-
08 September 2014 - 22:33
Delia:
Hallo Iris en Anne,
Ik ben er maar eens even voor gaan zitten,was er schandalig genoeg nog niet aan toe gekomen.
Wat een leuke verslagen en wat al een boel mee beleefd!
Erg leuk om te lezen hoe het er daar aan toe gaat. Wat geinig dat jullie als vips worden behandeld,
dat zal een hele omschakeling zijn als jullie weer thuis zijn ;-) maar gelukkig is dat nog lang niet aan de orde.
Erg benieuwd wat er nog meer op jullie pad komt, als je leest wat jullie nu al mee gemaakt hebben!
Geniet er lekker van, kijk uit naar het volgende verslag.
Groetjes Gert, Delia en Annemiek -
08 September 2014 - 23:05
Janneke:
Hallo lady's ,
Super zo als jullie de gebeurtenissen- verhalen schrijven.
Jullie maken lange dagen en zien veel.
Dames die wel veel kunnen wat ze niet gewend zijn.
Veel plezier en geniet er van !
Groetjes, Wim en Janneke -
08 September 2014 - 23:15
Niesje:
Nou dames wat weer een belevenissen zowel in het ziekenhuis als daar buiten! Leuke foto's, had bij de karaokebeelden ook wel geluid gewild ;)! Heftig hoor meelopen bij de kinderchirurgie. Mogen ouders daar ook zo veel mogelijk bij de kinderen blijven? Hopelijk zijn de collega's daar net zo leuk als bij de thoraxchirurgie. Veel liefs! Niesje -
08 September 2014 - 23:54
Ingrid:
Hoi dames, wat beschrijven jullie de gebeurtenissen mooi. Zo kun je je een " kleine" voorstelling maken van de omgeving waar jullie je in begeven. Laat je niet inpakken door mister " Casanova" wees slimmer dan hij en maak gebruik van hem:) oefenen op kipfilets hoeven jullie in Grun dan niet meer te doen. Succes op de afd kinderchirurgie, hoop dat jullie daar ook het nodige te zien krijgen. Ben benieuwd naar het vlg verslag. Xxx Ingrid -
11 September 2014 - 04:38
Freek:
Hoi dames, erg leuk jullie verhalen/avonturen te lezen. Zie alweer uit naar het volgende verslag.
Groetjes Freek -
14 September 2014 - 21:41
Albert En Marijke:
Hoi Iris en Anne,
Wat leuk om jullie verhaal te lezen, dat is nog eens wat anders dan een vakantie in Europa.
Zo merk je dat de gezondheidszorg in Nederland toch wel heel anders is geregeld.
Wij worden al een beetje kribbig als de afspraak in tijd wat uitloopt.
Geniet van alles wat jullie nog ondernemen.
Lieve groet van Albert en Marijke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
