Onze eerste dagen in Indonesië
Blijf op de hoogte en volg Iris en Anne
02 September 2014 | Indonesië, Soerabaja
Hallo allemaal!
Na een lange reis zijn wij goed aan gekomen in Indonesië! Helaas blijkt het hier behoorlijk lastig om hier wifi te vinden, daarom kunnen we nu pas wat van ons laten horen. Maar no worries, alles gaat goed hier!
Onze vliegreis had een overstap in Hong Kong van maar liefst 9 uur en we besloten om deze tijd dan maar goed te benutten! Met een visum voor 1 dag konden we Hong Kong gaan bekijken. Een stad met bijna alleen maar hele hoge gebouwen, wat vanaf het uitzichtpunt 'The Peak' een heel mooi plaatje geeft maar als je er tussen loopt is het daar vooral heel vies. Na een aantal uren hier rond gelopen te hebben zijn we terug gegaan naar het vliegveld. Na meer dan 25 uur niet geslapen te hebben zijn we bij de gate in slaap gevallen en daardoor hadden we bijna onze vlucht gemist. Gelukkig werd Anne op tijd wakker en ging alles goed.
Eenmaal in Surabaya aangekomen werden we op het vliegveld heel vriendelijk ontvangen door 3 mensen van de faculteit, die ons met de auto naar onze homestay brachten. Het verkeer is hier ontzettend druk. Ze rijden aan de andere kant dan dat wij gewend zijn en gebruiken te pas en te onpas hun grote licht en de claxon. Vandaag is ons verteld dat de meeste operaties die hier moeten worden uitgevoerd het gevolg zijn van verkeersongevallen. Daar stonden we dan ook niet van te kijken.
Ons huis staat naar ons idee midden in een enorme villa wijk, maar vandaag hoorden we dat het hier vrij normaal is om een enorm huis te hebben. Ons huis is hier zelfs klein, maar zelf zijn we met onze 3 slaapkamers en 3 badkamers dik tevreden. De keuken hebben we in ons huis vandaag pas kunnen vinden, maar helaas nog geen bestek of borden. Daarom smeren we ons brood (ze hebben hier gewoon een bakker!) met de achterkant van de tube tandpasta. Dat gaat prima hoor! Het enige nadeel van ons huis is dat de moskee bijna onze buurman is en het ons daarom niet gegund is een hele nacht aan een stuk door te kunnen slapen. Maar goed, hopelijk wennen we er snel aan.
De jetlag was toch behoorlijk heftig. De eerst nacht hebben we 15 uur geslapen. We hebben het eerste weekend dus nog niet echt heel veel gedaan hier. Vlakbij ons huis is gelukkig wel een enorm winkelcentrum waar alles te krijgen is. Doordat Surabaya absoluut niet toeristisch is, spreken de mensen hier amper of geen Engels en wij spreken nog geen Indonesisch.. De mensen hier zijn geen toeristen gewend en hebben er kennelijk geen moeite mee om ons ongegeneerd aan te staren. Maar ze zijn allemaal wel heel vriendelijk. Het was een groot avontuur om een Indonesische sim kaart te kopen. Toen we eindelijk een meisje hadden gevonden die Engels sprak, bleek ze niet veel verstand te hebben van telefoons. Ze stopte namelijk heel dapper een mini sim kaart in de telefoon van Iris, terwijl hier nog lekker ouderwets een grote sim kaart in moet. Het duurde minstens een half uur en er waren ook minstens 5 mensen voor nodig om de sim kaart er weer uit te krijgen. Uiteindelijk hebben we allebei een Indonesisch nummer, maar hebben we nog niet echt goed bereik in ons huis.
Gisteren zouden we om 7 uur worden opgehaald door iemand van de faculteit voor onze eerste stagedag. Dus wij stonden gisteren heel netjes (maar met veel moeite) om 06.15 op om er voor te zorgen dat we op tijd waren. En dat waren we ook! Helaas was er om 07.45 nog geen auto te bekennen.. Na een telefoontje kwam er gelukkig snel iemand ons ophalen. Op de faculteit bleek dat mr. Rio alles ter plekke nog moest gaan regelen. Alles wordt hier van dag tot dag bekeken en na een tijd te hebben gewacht konden we beginnen bij de thorax chirurgie! Nadat we aan iedereen waren voorgesteld, mochten we op het grote bord een operatie uitkiezen waarbij we wilden meekijken. Dit werd natuurlijk de open hart operatie. Hierbij wordt de borstkas geopend om het hart bloot te leggen. Daarna werd tijdens de operatie het hart stil gelegd, zodat de chirurg nieuwe bloedvaten aan het hart kon aanleggen om het hart weer van voldoende zuurstof te kunnen voorzien (grote bypass operatie). Hiermee is voorkomen dat de patiënt een hartinfarct krijgt. Dit was voor ons de eerste keer dat we dit zagen en het was even wennen, maar ontzettend gaaf om te zien!! Na deze operatie zat onze eerste dag er al bijna op en moesten we alleen de decaan nog ontmoeten. Na een officieel welkom van hem werden we weer netjes thuis gebracht. Helaas moeten we vanaf nu gewoon met het openbaar vervoer ipv een enorme geblindeerde auto.
We hadden ons adres op een papiertje gekregen van mr Rio zodat we makkelijk een taxi konden bellen (voor ongeveer €1!). We moesten vandaag om 7 uur bij de overdracht zijn dus de taxi zou er om 06:30 zijn. Nou die is nooit gekomen. Blijkt het adres dat we gekregen hebben ook helemaal niet te kloppen.. Fijn mr Rio. Dus we waren sowieso te laat. Snel nog bij een busje ingestapt en waren er net na de overdracht. Wel nog op tijd om langs de patiënten te lopen met de artsen. Daar begrepen we natuurlijk niks van. Alle residents (artsen in opleiding) hier zijn ontzettend nieuwsgierig naar ons, zeker omdat we vrouwen zijn die bij de chirurgie komen meelopen. Maar de 1e vrouw die hier is begonnen als arts in opleiding voor chirurg nam ons vandaag onder haar hoede en ze legde ons echt alles uit. Heel fijn en in heel goed Engels. We hebben ontzettend veel geleerd vandaag. De vrouw die ons begeleide vandaag nam ons mee uit eten. Natuurlijk moesten we van alles proberen en de eerste Indonesische gehaktballen met noedels zijn een feit, genaamd Bakso. Zij vertelde ons dat vrouwen het bij de chirurgie erg moeilijk hebben. Ze mogen niet huilen, dan worden ze meteen bestraft. De chirurgen zien haar tijdens de operaties als man met een vrouwenlichaam. Bizar.. Zelf ondervinden wij dit niet. Waarschijnlijk omdat we uit Europa komen behandelen ze ons bijna als beroemdheden. We moeten met elke chirurg minstens 3 keer op de foto, zelfs tijdens de operaties. Het is hier natuurlijk heel anders dan in Nederland. Maar we leren ontzettend veel en ze zijn allemaal heel behulpzaam en aardig. We hebben het ontzettend naar onze zin hier!
Na een lange reis zijn wij goed aan gekomen in Indonesië! Helaas blijkt het hier behoorlijk lastig om hier wifi te vinden, daarom kunnen we nu pas wat van ons laten horen. Maar no worries, alles gaat goed hier!
Onze vliegreis had een overstap in Hong Kong van maar liefst 9 uur en we besloten om deze tijd dan maar goed te benutten! Met een visum voor 1 dag konden we Hong Kong gaan bekijken. Een stad met bijna alleen maar hele hoge gebouwen, wat vanaf het uitzichtpunt 'The Peak' een heel mooi plaatje geeft maar als je er tussen loopt is het daar vooral heel vies. Na een aantal uren hier rond gelopen te hebben zijn we terug gegaan naar het vliegveld. Na meer dan 25 uur niet geslapen te hebben zijn we bij de gate in slaap gevallen en daardoor hadden we bijna onze vlucht gemist. Gelukkig werd Anne op tijd wakker en ging alles goed.
Eenmaal in Surabaya aangekomen werden we op het vliegveld heel vriendelijk ontvangen door 3 mensen van de faculteit, die ons met de auto naar onze homestay brachten. Het verkeer is hier ontzettend druk. Ze rijden aan de andere kant dan dat wij gewend zijn en gebruiken te pas en te onpas hun grote licht en de claxon. Vandaag is ons verteld dat de meeste operaties die hier moeten worden uitgevoerd het gevolg zijn van verkeersongevallen. Daar stonden we dan ook niet van te kijken.
Ons huis staat naar ons idee midden in een enorme villa wijk, maar vandaag hoorden we dat het hier vrij normaal is om een enorm huis te hebben. Ons huis is hier zelfs klein, maar zelf zijn we met onze 3 slaapkamers en 3 badkamers dik tevreden. De keuken hebben we in ons huis vandaag pas kunnen vinden, maar helaas nog geen bestek of borden. Daarom smeren we ons brood (ze hebben hier gewoon een bakker!) met de achterkant van de tube tandpasta. Dat gaat prima hoor! Het enige nadeel van ons huis is dat de moskee bijna onze buurman is en het ons daarom niet gegund is een hele nacht aan een stuk door te kunnen slapen. Maar goed, hopelijk wennen we er snel aan.
De jetlag was toch behoorlijk heftig. De eerst nacht hebben we 15 uur geslapen. We hebben het eerste weekend dus nog niet echt heel veel gedaan hier. Vlakbij ons huis is gelukkig wel een enorm winkelcentrum waar alles te krijgen is. Doordat Surabaya absoluut niet toeristisch is, spreken de mensen hier amper of geen Engels en wij spreken nog geen Indonesisch.. De mensen hier zijn geen toeristen gewend en hebben er kennelijk geen moeite mee om ons ongegeneerd aan te staren. Maar ze zijn allemaal wel heel vriendelijk. Het was een groot avontuur om een Indonesische sim kaart te kopen. Toen we eindelijk een meisje hadden gevonden die Engels sprak, bleek ze niet veel verstand te hebben van telefoons. Ze stopte namelijk heel dapper een mini sim kaart in de telefoon van Iris, terwijl hier nog lekker ouderwets een grote sim kaart in moet. Het duurde minstens een half uur en er waren ook minstens 5 mensen voor nodig om de sim kaart er weer uit te krijgen. Uiteindelijk hebben we allebei een Indonesisch nummer, maar hebben we nog niet echt goed bereik in ons huis.
Gisteren zouden we om 7 uur worden opgehaald door iemand van de faculteit voor onze eerste stagedag. Dus wij stonden gisteren heel netjes (maar met veel moeite) om 06.15 op om er voor te zorgen dat we op tijd waren. En dat waren we ook! Helaas was er om 07.45 nog geen auto te bekennen.. Na een telefoontje kwam er gelukkig snel iemand ons ophalen. Op de faculteit bleek dat mr. Rio alles ter plekke nog moest gaan regelen. Alles wordt hier van dag tot dag bekeken en na een tijd te hebben gewacht konden we beginnen bij de thorax chirurgie! Nadat we aan iedereen waren voorgesteld, mochten we op het grote bord een operatie uitkiezen waarbij we wilden meekijken. Dit werd natuurlijk de open hart operatie. Hierbij wordt de borstkas geopend om het hart bloot te leggen. Daarna werd tijdens de operatie het hart stil gelegd, zodat de chirurg nieuwe bloedvaten aan het hart kon aanleggen om het hart weer van voldoende zuurstof te kunnen voorzien (grote bypass operatie). Hiermee is voorkomen dat de patiënt een hartinfarct krijgt. Dit was voor ons de eerste keer dat we dit zagen en het was even wennen, maar ontzettend gaaf om te zien!! Na deze operatie zat onze eerste dag er al bijna op en moesten we alleen de decaan nog ontmoeten. Na een officieel welkom van hem werden we weer netjes thuis gebracht. Helaas moeten we vanaf nu gewoon met het openbaar vervoer ipv een enorme geblindeerde auto.
We hadden ons adres op een papiertje gekregen van mr Rio zodat we makkelijk een taxi konden bellen (voor ongeveer €1!). We moesten vandaag om 7 uur bij de overdracht zijn dus de taxi zou er om 06:30 zijn. Nou die is nooit gekomen. Blijkt het adres dat we gekregen hebben ook helemaal niet te kloppen.. Fijn mr Rio. Dus we waren sowieso te laat. Snel nog bij een busje ingestapt en waren er net na de overdracht. Wel nog op tijd om langs de patiënten te lopen met de artsen. Daar begrepen we natuurlijk niks van. Alle residents (artsen in opleiding) hier zijn ontzettend nieuwsgierig naar ons, zeker omdat we vrouwen zijn die bij de chirurgie komen meelopen. Maar de 1e vrouw die hier is begonnen als arts in opleiding voor chirurg nam ons vandaag onder haar hoede en ze legde ons echt alles uit. Heel fijn en in heel goed Engels. We hebben ontzettend veel geleerd vandaag. De vrouw die ons begeleide vandaag nam ons mee uit eten. Natuurlijk moesten we van alles proberen en de eerste Indonesische gehaktballen met noedels zijn een feit, genaamd Bakso. Zij vertelde ons dat vrouwen het bij de chirurgie erg moeilijk hebben. Ze mogen niet huilen, dan worden ze meteen bestraft. De chirurgen zien haar tijdens de operaties als man met een vrouwenlichaam. Bizar.. Zelf ondervinden wij dit niet. Waarschijnlijk omdat we uit Europa komen behandelen ze ons bijna als beroemdheden. We moeten met elke chirurg minstens 3 keer op de foto, zelfs tijdens de operaties. Het is hier natuurlijk heel anders dan in Nederland. Maar we leren ontzettend veel en ze zijn allemaal heel behulpzaam en aardig. We hebben het ontzettend naar onze zin hier!
-
02 September 2014 - 16:44
Rinie:
Hallo Iris en Anne leuk begin van jullie verblijf in Indonesie veel succes en geniet ervan Groetjes van ons. -
02 September 2014 - 17:17
Peter Kats:
Hallo dames ik zie en lees dat jullie spannende dingen mee maken daar in indonesie .
En er ook nog een leuk verslag van weten maken
Hopelijk volgen er snel nog meer want ik vind het leuk om jullie zo te kunnen volgen
heel veel plezier daar
groeten Peter/papa -
02 September 2014 - 17:33
Kreetta:
Leuke vent Mr.Rio - ha ha :)
Wat is er al veel gebeurt - heel leuk om te lezen!
Tot de volgende blog :)
xxx Kreetta -
02 September 2014 - 18:09
Niesje:
Leuk verslag dames! Als jullie alle dagen zoveel leren, dan is het maar goed dat je daarna vakantie hebt ;). Groetjes! Niesje/mama
-
02 September 2014 - 21:57
De Buren:
Jullie geven ons een goede indruk van jullie belevenissen, super leuk om te lezen en met de foto's er bij een nog betere indruk. We kijken uit naar jullie volgende blog. succes daar en vooral genieten.
familie Koekoek -
04 September 2014 - 16:07
Petra:
Zo dames wat een verslag, leuk om te lezen en de foto,s zijn prachtig. Jullie zien er goed uit in die mooie pakjes en passen er wel tussen. Heel veel plezier nog en we kijken weer uit naar het volgende verslag en natuurlijk de foto,s.
Groetjes Henk en Petra
-
04 September 2014 - 23:09
Willeke:
Mooi verhaal maar wel heftig om meteen al zo'n grote operatie mee te maken. Gelukkig zie ik op de foto's lachende gezichten, jullie laten je niet van de wijs brengen door een beetje bloed. Wel bijzonder dat je op de ok gewoon foto's kunt maken! hoef je hier niet over te beginnen. Maar ja verschil moet er zijn.
Ik blijf jullie volgen en ben benieuwd naar het volgende verhaal en foto's.
Veel plezier en nog veel leerzame momenten.
Groeten Willeke -
04 September 2014 - 23:57
Ingrid:
Lieve Iris en Anne,
Wat heerlijk om te lezen dat julie het goed naar jullie zin hebben. Foto's maken tijdens een ok....heel bizar..moet je in Nederland eens proberen. Behoorlijk terug in de tijd lijkt me. Dikke kus, Ingrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
